Ταμιευτήρας 13- Jon Mcgregor

Αν το βιβλίο αυτό ήταν ήχος, θα ήταν το δυνατό γουργουρητό ενός στομαχιού, την ώρα μιας κηδείας. Αν ήταν φράση, θα ήταν : τα πάντα ρεί. 

Μια κοπέλα αγνοείται. Περιμένεις, λοιπόν, να δεις ανθρώπους να την αναζητούν, περιμένεις ανακρίσεις, υποθετικά σενάρια και αποκαλύψεις. Και τα έχεις όλα αυτά. Μόνο που έχεις κι άλλα τόσα, που δεν περίμενες. Έχεις ένα μάτσο ανθρώπους που από άγνωστοί σου, γίνονται σιγά σιγά οικογένεια. Έχεις χωρισμούς, σμιξίματα, γέννες, θανάτους, εφήβους που μεγαλώνουν και μεγάλους που ξαναμικραίνουν. Έχεις ζωή. Σε κάθε της μορφή και σε κάθε της έκφανση. Έχεις αυτό το ορμητικό ποτάμι που το μόνο που ξέρει τελικά να κάνει, είναι να κυλάει. 

Φτάνεις στο τέλος και βλέπεις πως σε παρέσυρε και σένα μαζί του. Πως για λίγες σελίδες, για λίγες μέρες δεν αναρωτήθηκες τί να απέγινε τελικά εκείνο το κορίτσι.

Όχι επειδή είσαι τέρας, μα επειδή είσαι άνθρωπος. 

Και όσο κι αν σε τρομάζει ώρες - ώρες αυτό το ποτάμι που λέγεται Χρόνος, πάντα θα κυλάτε μαζί.