Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι - Ocean Vuong

"Αγαπημένη μου μαμά,

σου γράφω σε μια προσπάθεια να σε πλησιάσω - ακόμα κι αν κάθε λέξη που βάζω κάτω στο χαρτί με απομακρύνει περισσότερο από σένα.''

Έτσι αρχίζει το γράμμα του ο ήρωας μας. Ένα γράμμα που απευθύνεται στην αναλφάβητη μητέρα του, ένα γράμμα δηλαδή εξ΄αρχής καταδικασμένο να μην διαβαστεί από τον παραλήπτη του. Και ακριβώς για αυτό, είναι τόσο σπαρακτικά ειλικρινές και τόσο αδιανόητα όμορφο - ακόμη κι όταν περιγράφει την ασχήμια. Την ασχήμια του να σε κοιτάζει μια κάνη ενός όπλου ίσια στα μάτια, την ασχήμια του να βλέπεις όσους αγαπάς να γίνονται μέρα με τη μέρα νερό και να σου γλιστράνε μέσα από τα δάχτυλα, πριν προλάβεις να χαρείς μια ακόμη βουτιά μέσα τους, την ασχήμια του να φοβάσαι να δείξεις την ομορφιά σου για να μη γίνεις ορατός - και ως εκ τούτου θήραμα. Γιατί όταν σε ανακαλύψει κάποιος, κινδυνεύεις. Έτσι του μάθανε. Και μετά ήρθε ο έρωτας για να του δείξει πως όταν σε ανακαλύψει κάποιος, ζωντανεύεις. Γίνεσαι ''ένα νησί σχηματισμένο από ο,τι επέζησε, έπειτα από μια μικρής έκτασης αποκάλυψη. Ένα κομμάτι που πριν ήταν ένα τίποτα σε μια απέραντη πράσινη μάζα και μονάχα αντέχοντας κερδίζει την ονομασία του.'' Αντέχεις μόνο για να σε βλέπει εκείνος ή εκείνη. Αντέχεις για να έχεις ένα όνομα, να μπορεί να σε φωνάζει μ΄ αυτό και να σε ανασύρει από το βαθύ πηγάδι της ανωνυμίας και της λήθης. ''Μαμά. Μου είπες κάποτε οτι η μνήμη είναι επιλογή. Αν όμως ήσουν θεός, θα 'ξερες πως είναι πλημμύρα.'' Και ο ήρωας μας αφήνεται να βραχεί μέχρι το κόκκαλο γιατί ξέρει πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Γιατί ξέρει πως η μνήμη είναι μια δεύτερη ευκαιρία που δίνουμε στους άλλους μα προπάντων σε εμάς τους ίδιους. Σε εμάς που γεννηθήκαμε από την ομορφιά, που γελάμε μέχρι να σκιστούν τα ράμματα των χειλιών μας, που το σώμα μας αναπτύχθηκε γύρω από μια σφαίρα και που η ελευθερία μας καμιά φορά σημαίνει απλώς πως δεν βλέπουμε πια τα κάγκελα του κλουβιού μας.  Σε εμάς που σ΄αυτή τη γη είμαστε υπέροχοι. Έστω και πρόσκαιρα.